In de Bestuurskunde bestaat er namelijk de term ‘waarborgdemocratie’ en ik denk dat die term precies dekt wat de medezeggenschap is. De democratie heeft vooral de ‘functie van noodrem’.[1] Stel je de Universiteit even voor als de trein tussen Leiden en Den Haag. Zolang die netjes rijd en stopt waar die moeten stoppen en rijdt waar die moet rijden, merk je niet zo verschrikkelijk veel van de medezeggenschap. Ze doen hun werk, ze denken mee, ze geven kritiek, maar omdat het allemaal goed en soepel loopt, is er niet bijster veel belangstelling vanuit de achterban. Zodra er echter iets groters gebeurt, dan zit de Raad klaar om aan de noodrem te trekken en kan het zijn dat studenten en personeel de medezeggenschap ineens heel duidelijk zien. Denk bijvoorbeeld aan de rol van de medezeggenschap in Amsterdam afgelopen jaar. Dit verklaart, in elk geval deels, de lage opkomst bij verkiezingen en de relatieve onbekendheid van de Raden en Commissies. Het loopt allemaal eigenlijk best heel goed op onze Universiteit!

Maar dit betekent natuurlijk niet dat de medezeggenschap dan maar op zijn lauweren kan gaan rusten en denken: ach, we zijn pas interessant als we een keer aan de noodrem trekken. Als men niet naar ons toe komt (de publieke tribune van de Universiteitsraad telt vaak nog wel wat lege plekken), dan komen wij wel naar hen toe. En dat doen we dus! Deze week vind je ons op Facebook, op de faculteiten, op de schermen en in de colleges. En, al denk je misschien dat het allemaal wel prima loopt, we hopen op je suggesties. Hoe wij beter kunnen communiceren, wat wij aan zouden moeten kaarten of hoe jij de Universiteit graag zou zien. En laten we verder vooral hopen dat we die noodrem niet nodig zullen hebben!

[1] Boogers, Marcel en Pieter Tops (2000) ‘Waterschapsverkiezingen: over democratie en het bestaansrecht van waterschappen’ Bestuurswetenschappen. http://library.wur.nl/ebooks/hydrotheek/1216924.pdf.